Verheven tot parochie van de HH. Kyrillos en Methodios

Toespraak gehouden door Priester Bernard Peckstadt
Op zaterdag 6 november 2004

Vader Bernard tijdens zijn toespraak

Wij zijn dan ook heel blij jullie te mogen meedelen dat onze Metropoliet Panteleimon besloten heeft om onze orthodoxe gemeenschap hier te Oostende welke reeds sinds april 2001 bestaat -, nu officeel verheven is tot de «Parochie van de HH. Kyrillos en Methodios».

Onze Parochie heeft tot voornaamste doel de integratie van de orthodoxe gelovigen van de streek in het liturgisch leven, volgens de traditie van onze Heilige Orthodoxe Kerk.  De Kerkvaders herinneren er ons steeds aan dat wij voor onze redding, de redding van onze ziel, wij een sacramenteel leven moeten lijden in de schoot van de Kerk. In de Orthodoxe Kerk en voor de orthodoxe gelovigen is elke activiteit een verlenging van de Eucharistie, die de «communio» bij uitstek is, in de ware zin van het woord.  Vandaar het belang van en de reden voor de oprichting van deze Parochie.

Was tijdens deze eerste levensjaren van onze gemeenschap en  het ritme van liturgisch leven eerder zwak – en dit omwille van onvermijdelijke omstandigheden – dan was dit juist een zinvolle periode die de verspreide en verlaten orthodoxe gelovigen van Oostende en omstreken de kans gaf van zich te situeren of hersitueren in het Lichaam van Christus, en het sacramenteel leven van onze Kerk. Want vergeten we het niet : velen van hen hebben lange tijd geen echte gelegenheden gehad een eucharistisch en communautair leven te lijden. Alle aandacht gaat dus uit naar het wezenlijke van ons Kerk-zijn : en dit is de liturgische dimensie die ons helpt het goddelijke en heilige te benaderen en te delen.

Onze orthodoxe liturgische traditie is echter geen vorm van vlucht uit de realiteit of van de maatschappij, maar poogt precies de gelovige te verheffen boven het wereldse levensritme waarin hij dagelijks gedompeld is. Uit het voorgaande blijkt reeds dat het liturgische voorrang heeft en een bijzondere plaats inneemt in de activiteiten van onze Parochie. Wij zijn nog steeds aan het onderhandelen voor een eigen kerkgebouw, maar ook dit zal weldra meer vorm krijgen. Onze parochiegemeenschap bestaat uit een diversiteit van personen, met verschillende afkomst, cultuur, taal en mentaliteit.  Dit is een reden te meer die wilt dat wij onze menselijke zwakheden overstijgen en dat we denken aan het goede van de pluriforme communauteit.

Ieder van ons is vrij en geëerbiedigd om voor zichzelf zijn eigen kontekst en achtergrond te bewaren, maar in gemeenschapsleven dient men – althans naar mijn nederige mening – tot een smeltkroeste te komen, één harmonieuze eenheid van diverse culturen en tradities…

 Dit multicultureel karakter belet ons echter niet van samen te werken en van samen deze gemeenschap in te richten tot een gemeenschap van en voor allen. Daarom hebben wij gemeenschappelijk van bij het prille begin geopteerd dat tijdens de vieringen priester en koor verschillende talen en tradities aanwenden, terwijl we natuurlijk alle voorrang geven aan de lokale taal, die de gemeenschappelijke taal van de grote meerderheid is.  En ik durf te hopen dat we in die zin verdergaan.

Onze Parochie situeert zich nog in het prille beginstadium van haar ontwikkeling en organisatie : het opstarten van een Parochie neemt veel tijd en energie in beslag. Men treft er een geest van intense en harmonische samenwerking aan, maar wordt soms ook geconfronteerd met mogelijke verschillen, die wij elkeen moeten kunnen weten te trotseren, en dit voor het welzijn, de vrede en de eenheid van de gemeenschap, zodat deze ongestoord en met alle toewijding God mag loven en aanbidden.