Toespraak bij de 1e Liturgie in onze eigen kerk

Toespraak bij de eerste liturgie in onze eigen Kerk[1]
zaterdag 13 mei 2006

We zijn heel blij jullie allen hier zo talrijk te mogen verwelkomen in onze nieuwe eigen Orthodoxe kerk te Oostende onder de bescherming van onze patroonheiligen de HH. Kyrillos en Methodios. Ja we hebben er veel over gesproken en naar verlangt en nu hebben wij reeds samen hier in gemeenschap er reeds de eerste liturgie gevierd. Misschien is het dan ook goed eens kort stil te staan over de symboliek van een orthodox Kerkgebouw.

Eerste Liturgie in onze eigen kerk te Oostende

Het orthodox kerkgebouw is de plaats, de ruimte alwaar de Goddelijke Liturgie gecelebreerd wordt, het is daar waar wij er de Heilige sacramenten ontvangen. Het kerkgebouw moet op zichzelf reeds een “icoon” zijn van het “koninkrijk Gods”. Wanneer men een orthodox kerkgebouw binnentreedt wordt men onmiddellijk getroffen door het meest typische : de iconostase, de grote iconenwand, die hier nu nog ontbreekt – maar ook weldra zal geplaatst worden –  het “heilige der heiligen”  dat het “schip” van de kerk afscheidt.

In het “heilige der heiligen” of Heiligdom ook genaamd staat het kubusvormig altaar centraal : het altaar symboliseert meteen de troon van God, de tafel van het Laatste Avondmaal en het graf waaruit Christus verrezen is. In hetzelfde heiligdom staat ook de “proscomidietafel”, of zijaltaar. Het is de tafel van de voorbereiding, waarop de priester en diaken in een voorbereidende liturgie (of proscomidie) de heilige gaven klaarmaken voor de celebratie van de Goddelijke Liturgie, met o.m. de commemoratie van alle levenden en overledenen.

De doopnamen van al deze levenden en overledenen staan opgeschreven in het boekje van de diptieken en worden in deze voorbereidende liturgie luidop gelezen. Dit gaat om honderden namen. Iedere gelovige kan bij het binnentreden van de kerk een briefje invullen en afgeven met bijkomende namen voor de diptieken.
Wat tenslotte eigen is aan het orthodox kerkgebouw is de aanwezigheid van onze vele iconen die wij ook nog moeten vervolledigen.. Hierdoor wordt onmiddellijk aanschouwelijk gesteld dat wij “binnentreden in de wereld van goddelijke dingen” . De icoon is immers de “openbaring van een persoonlijke aanwezigheid”. Langs de icoon maken God en de heiligen hun bestaan en aanwezigheid kenbaar, mededeelbaar. Daarom treedt men, bij het betreden van een orthodox kerkgebouw, binnen  in een wereld vol “aangezichten”. Daarom bewierookt de priester of diaken de iconen en daarna de aanwezige gelovigen (die ook iconen zijn, want zij zijn geschapen naar Gods beeld en gelijkenis), aldus de hele kerkgemeenschap actualiserend rond Christus, in de Heilige Geest. Daarom wordt tevens de icoon gekust als concretisering van een werkelijke spirituele ontmoeting.

Maar dit alles gaat hier over de kerk als kerkgebouw, maar boven onze kerk als kerkgebouw is er iets veel belangrijker namelijk dat wij samen een Kerk kunnen vormen in gemeenschap rondom Christus. De huidige tijd echter miskent of ontkent het belang van de Kerk als heilsweg en geestelijke voltooiing. Het is goed dat wij er op wijzen dat ze niet zomaar een willekeurige bijeenkomst is, ze vormt de «ekklésia», de vergadering of samenkomst, niet om het even welke samenkomst die terwille van onze persoonlijke behoeften bijeenkomt, maar door een keuze die niet de onze is, maar die van God. “de Heer heeft u gekozen”.

De kleine waterwijding bij de inzegening van onze nieuwe kerk

Met klem dient onderlijnd te worden dat het centrum, -het hart van de Kerk- de Goddelijke Liturgie of Eucharistie is. Slechts in en door de Eucharistie kan de mens “deelhebben” aan Christus, wiens aanwezigheid de Heilige Geest ons brengt in de “Mysteriën” of “Sacramenten”.
Het is niet voldoende Christus’ voorbeeld en leer te volgen, ons in de Evangeliën overgeleverd. Wij kunnen aan Zijn goddelijk leven deelhebben. Langs Zijn mens-zijn wordt ook het goddelijke, dat onafscheidbaar in Hem verenigd is, aan het hele mensdom mededeelbaar. Die vereniging met Christus vinden wij slechts in het Eucharistisch gebeuren van de kerkelijke gemeenschap, van de Kerk dus. De Eucharistie unificeert in het Lichaam van Christus al diegenen, die zich voor haar celebratie verenigen.
Een der priesters van de Kerk, gewijd door één der bisschoppen, opvolgers der Apostelen, brengt de kerkelijke gemeenschap tot éénheid, vermits allen in de eucharistische celebratie tot Christus communiceren. En in dezelfde Christus verenigt de priester al diegenen die in de tijd – sedert eeuwen – en in de ruimte – overal elders ter wereld –  dezelfde Eucharistie opdragen en mede communiceren. Daarom is de Eucharistie de voltrekking en het behoud van de éénheid van de kerkelijke gemeenschap, van de Kerk dus, als mysterievol Lichaam van de Heer.
Liefde en gebed zijn de hoekstenen van ons gemeenschappelijk “kerk-zijn”. Het veronderstelt een diep beleefd geloof dat ons niet loslaat. De noodzakelijke structuren van de kerkelijke gemeenschap mogen nooit bekeken worden met afbakeningen van wereldse profane bevoegdheden, wel in een dienende geest van een biddende gemeenschap.

Inrichting van onze nieuwe kerk

Een van de grootste opdrachten die wij in de Kerk moeten volbrengen, is die van de liefde voor de naaste, van een naaste die wij niet gekozen hebben maar die door God op onze weg wordt gebracht.. “Gij zult de Heer uw God uit geheel uw ziel en heel uw kracht liefhebben. Gij zult uw naaste liefhebben zoals uzelf” (Marcus 12, 30-31).  Alleen al op het menselijke vlak is dit bijzonder moeilijk, en eigenlijk onmogelijk, maar bij God is alles mogelijk (Mat. 19, 26).

Inrichting van onze nieuwe kerk

Tenslotte dienen wij als orthodoxe gemeenschap hier in Oostende, samen te bidden, elkaar leren liefhebben om samen te getuigen “als christenen”,  en het licht van Christus in de wereld  trachten  te weerkaatsen , bij diegenen die Hem niet meer kennen, Hem niet meer zoeken, of die weerstaan aan Zijn genade.
Wij zijn geroepen “het zout der aarde” te zijn, de “gist die de deeg doet rijzen’. Bidden wij tenslotte samen en danken wij God voor deze grote genade die wij van  Hem mogen ontvangen, om als nederige parochie hier in Oostende een gemeenschappelijke getuigenis te mogen brengen in de ontredderde wereld die Zijn aanwezigheid zo broodnodig heeft.

+ + +

Graag wil ik ook Vader Pius van harte verwelkomen en hem danken voor de concelebratie en zijn steun die hij aan onze parochie betuigd. Verder wil ik jullie allen danken voor jullie aanwezigheid maar vooral voor ons gezamenlijk gebed en vooral in deze vastentijd.

Tenslotte is het ook nog mijn plicht hier vandaag speciaal vele mensen te willen danken voor de realisatie hier van deze kerk:

• Eerst en vooral de ganse verfploeg die hier de ganse Kerk hebben geschilderd; waaronder Mgr. Athenagoras, Nicolas en Tamara, Dimitri, Vitaly, Iraida, Ethel en nog vele anderen sorry dat ik hier misschien enkele namen vergeet.
• Dank aan de  verhuisploeg, kuisploeg en de ploeg die zorgden voor de inrichting van deze Kerk. Ethel, Francine, Sarah, Dimitri, Vitaly, Cathy en Serge echtgenoot van Victoria, en mijn zoon Nicolas.
• Ook nog een speciaal woord van dank aan Agnes, die hier aanwezig is en mijn mama die zorgden voor het altaardoek en het veel naaiwerk.
• Tenslotte willen wij nog speciaal danken de verantwoordelijken van de Anglikaanse Kerk  en de E.H. Dom. Frans Blokland van de Protestantse kerk die ons al die jaren hebben toegestaan in hun kerk er regelmatig de Goddelijke Liturgie te celebreren.
• Tot slot dank aan allen en vergeef het mij als ik bepaalde personen heb vergeten.